Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna w Bełżycach

Tytułowy straszny dziadunio to Polikarp Białopiotrowicz, mężczyzna majętny, ale stroniący od ludzi. Ma dwóch wnuków: prawego i szlachetnego Hieronima oraz Wojciecha - obiboka i amatora lekkiego życia. Niepewny charakteru swoich spadkobierców, dziadek poddaje ich najrozmaitszym próbom. Bezwzględne eksperymenty niemal doprowadzają do śmierci Hieronima."- Słuchaj i wybieraj! Jeśli zostaniesz, wszystko, co mam, twoje będzie - jeśli odejdziesz, wyrzekam się ciebie; choćbyś głodem marł, nie dam ci chleba kawałka, zginiesz! No wybieraj: raz ostatni podaję ci rękę!- Dziękuję dziadowi! Skarby wasze to niewola. Macie zresztą dwóch wnuków, nie może krzywdzić Wojciecha, a ja nie chcę niesprawiedliwości!- Więc odrzucasz!- W takich warunkach odrzucam.- A więc giń! - krzyknął starzec, odtrącając go od siebie. - Idź mi z oczu i abyś nie śmiał wspominać, żeś moim wnukiem.Hieronim pobladł śmiertelnie.- Nie zrobię wam tego honoru! Do piekła prędzej pójdę po pomoc niż do was! Niech was dławią skarby i pycha!"

Jedna z pierwszych powieści autorki. Akcja dzieje się na litewskiej wsi XIX wieku. Bohater, Litwin, Wawrzyniec Karewis wraca z pracy u Niemca w Szczecinie, aby na dobre pożegnać się ze swoją wioską i rodziną. Chełpi się także swoją narzeczoną Niemką. Jednak stary ojciec postanawia przywiązać go do ojczystej ziemi. Czy mu się to uda?"-(.) Jesteś to samo co i ja. Niemiec, luteranin, mieszczański syn, chłopak biedny, ale cały zuch! Wybrałem cię sobie za zięcia i basta! (.)- Niczym z tego, panie, nie jestem, co pan wymienił. Ani Niemiec, ani luteranin, ani syn mieszczański. (.) Jestem tylko chłop prosty i nie Niemiec, ale Litwin, katolik, zza Niemna. Zrodziła mnie uboga chata i wykarmił czarny chleb. Nazywam się Wawrzyniec Karewis! Nie taiłem swego pochodzenia, ale mnie o to nikt nie pytał. Przed dwunastu laty, bosy i obdarty, ładowałem w Memlu drzewo na "Margaretę". (.) Kapitan mnie przyjął, spytano, jak się zowiem: powiedziałem Laurenty - zmieniono na Lorenz, i tak się zwałem odtąd zawsze - jako posługacz ostatni, jako majtek, jako sternik, jako kapitana pomocnik, jako sam kapitan wreszcie - przez całe lat dwanaście. Sam wreszcie zapomniałem. Teraz dzień taki przyszedł, że to moje niskie pochodzenie i różność naszą powiedzieć muszę. Zięciem pana nie będę, ale uczciwym sługą zostanę."

Warszawa okresu międzywojnia. Andrzej Sanicki bryluje wśród śmietanki towarzyskiej stolicy. Chcąc spełnić ostatnią wolę matki, musi ograniczyć hulaszczy tryb życia - ma się ożenić! Wybór pada na Kazię Szpanowską, spokojną, dobrą i cichą pannę z dzierżawnego folwarku. Andrzej u jej boku powoli dojrzewa do prawdziwej miłości, zaś Kazia poświęca się pomocy charytatywnej, wciąż jednak rozpamiętując w sercu młodzieńczą miłość. Czy taki związek może przetrwać na wielkomiejskim targowisku próżności?"Wszystko się stać może, ale żeby się Andrzej Sanicki miał żenić, to szczyt, co plotka wymyślić zdolna. (.) Mówiono, że podobno pan Andrzej z ojcem się pojednał, że kawalerskie swe mieszkanie zwija, że ojciec, pan prezes, ustępuje mu pierwsze piętro w swej kamienicy na Marszałkowskiej, że widziano ich obu, pod rękę, wychodzących od jubilera. Słowem, dziwa. (.)- Naprawdę się żeni? Z kim? Gdzie?- Daleko. Ze wsi bierze jakąś topolę czy stokroć.- Ze wsi, z daleka! Chyba. Tutaj nie mógłby się ożenić, mając taką reputację. (.)- Poznał ją w karnawale, zatem. Kto to być może? (.)- Niech się panie nie trudzą. Na karnawale nie była i on jej wcale nie zna.- Awantura! Więc prezes zwyciężył - postawi na swoim, żeni go! Biedna ofiara."